Vrijwilliger Ivan over zijn bezoek in Costa Rica

Vrijwilliger Ivan over zijn bezoek in Costa Rica

In het voorjaar van 2023 was daar opeens een kans om naar Costa Rica te gaan voor Adopteer Regenwoud. Ik was een jaar eerder ook al in Costa Rica en daar tipte me iemand over een organisatie van twee Nederlandse jongens die zich bezighielden met het beschermen en herstellen van het regenwoud. Toen ik thuiskwam besloot ik contact op te nemen. Ik was immers nog lang niet klaar in Costa Rica en ik was direct enthousiast toen ik zag waar Adopteer Regenwoud zich allemaal mee bezig hield. Na leuke gesprekken met de oprichters Matthijs en Maarten, in het echt en via videobellen, reisde ik in juni af naar het reservaat in Costa Rica.

Het herbebossingsproject

De stichting is bezig met een herbebossingsproject, een prachtig en belangrijk project. Door het planten van bomen op voormalige agrarische gronden worden het reservaat en Nationaal Park Barbilla weer met elkaar verbonden. Dit is essentieel voor de dieren, zodat ze een veilig en groot genoeg leefgebied hebben. Daarnaast zijn er ook vele onderzoeken van studenten, andere natuurprojecten en de dagelijkse werkzaamheden van het reservaat. Handen te kort, dus konden ze m’n hulp daar goed gebruiken. Het project was een half uurtje rijden door de heuvels op een prachtige plek met uitzicht over de omgeving en het reservaat. Je kon vanaf het hoogste punt de kust zien, het nationale park Barbilla en een vulkaan. Tussen de werkzaamheden door kwam ik hier graag om even te genieten van de prachtige omgeving.

San Miguel

Medeoprichter Maarten woont samen met zijn vrouw, Hanneke, en zijn twee kinderen, Abel en Lucas, in de buurt van het reservaat op een landgoed, een finca, bij het dorp San Miguel. Een dorpje tussen de heuvels, het regenwoud, weilanden met vee en uitgestrekte bananenvelden. Ik verbleef in een huisje vlakbij Maarten en zijn gezin. In de eerste weken liep ik mee met de studenten die hun onderzoeken aan het afronden waren. Ik ging naar het reservaat en deed mee met de klussen en activiteiten. Zo liepen we bijvoorbeeld elke woensdag met ons allen door het dorp om afval te rapen en donderdag was de dag om te tuinieren op de finca: paadjes vrijmaken, zorgen voor de permacultuurtuin en andere kleine klussen. Ondertussen werd ik ingewerkt in het herbebossingsproject en was ik zowat het manusje-van-alles. Het was een mooie tijd en ik heb veel leuke nieuwe mensen leren kennen.

Maarten, Hanneke en de kinderen

Na een maand vertrokken de studenten en vrijwilligers een voor een. Het was rustig bij het reservaat en toen kwam het ineens wel heel dichtbij. We hadden namelijk afgesproken dat ik 3 weken op het reservaat zou ‘passen’ en de lopende projecten in de gaten zou houden. Dit allemaal zodat Maarten, Hanneke en de kinderen ‘eindelijk’ eens echt op vakantie kunnen gaan. En wat gunde ik het ze! Het zijn zulke leuke mensen die zo ontzettend belangrijk werk doen. Met hun ziel en zaligheid zetten ze zich in om studenten een onvergetelijke ervaring mee te geven. Tegelijkertijd zorgen ze voor het verblijf, het eten en organiseren ze regelmatig leuke excursies om de omgeving en lokale biodiversiteit te leren kennen. En oh ja, door de vele werkzaamheden en projecten rondom de stichting houden ze ook nog het halve dorp aan het werk. Daarnaast kon ik het gewoon goed met ze vinden. Ik denk graag terug aan het vroeg op pad gaan met Maarten om te vogelen, naar het reservaat met Hanneke en de leuke momenten in één van de dorpskroegjes, wat vaak een winkeltje met een aangebouwd terras is.

Helemaal alleen, of juist niet?

Ik zette Maarten, Hanneke en de kinderen af in het dichtstbijzijnde stadje om de bus te nemen naar San Jose, om zo hun vakantie te starten. En toen was ik ineens helemaal alleen. Zo voelde het maar heel even, want in het huis van Maarten en Hanneke woonde tijdelijk Gerald, de gids en klusjesman van de stichting. We aten regelmatig samen, gingen naar het reservaat, we deden samen boodschappen in het dichtstbijzijnde stadje en we pakten met ons twee de klussen op, als bijvoorbeeld door een storm de stroom weer eens was uitgevallen. We werden vrienden. Ik werd ook meteen uitgenodigd bij zijn moeder en later bij zijn zus om mee te eten. Door deze warmte voelde ik me snel thuis en helemaal niet meer alleen. Ik leerde de anderen uit het dorp kennen. Stuk voor stuk leuke mensen. En ik had gezelschap van de drie honden op de finca. Ondertussen liep het herbebossinsproject door en leerde ik Hurben kennen, de projectleider van het herbebossingstraject en Costa Ricaan. We hielpen elkaar met het reilen en zeilen van het herbebossingsproject en konden het over van alles hebben. Over Costa Rica, over Nederland en vooral ook over de natuur. Hij is immers ook een fanatiek vogelaar en weet veel over de lokale biodiversiteit. Iets waar ik al erg in geïnteresseerd was, maar door Costa Rica is dit uitgegroeid tot een passie!

Biodiversiteit

Costa Rica is één van de meest biodiverse plekken op aarde en dat merkte ik nog maar eens bij het reservaat. Ik werd wakker door de brulapen, ik zag een paar keer per week een luiaard en werd omringd door de mooiste vogels: toekans, papegaaien, kolibries, motmots, ijsvogels, trogons, manakins, spechten en vele soorten roofvogels. Daarnaast zag ik op de wildcamera’s in het reservaat vele soorten zoogdieren; wasberen, knaagdieren, ocelots, coyotes, gordeldieren en nog veel meer. En dan waren er ook nog de vele soorten kikkers, slangen en insecten. Kortom een waar biodiversiteitsparadijs!

Afsluiting en mooie herinneringen

Na 3 weken haalde ik Maarten, Hanneke en de kinderen weer op van hetzelfde busstation. We hadden nog 3 weken voordat er nieuwe studenten kwamen en dus nog even tijd om samen wat leuke dingen te doen. Met als absolute topafsluiter een bootexcursie over de Pacuare Rivier naar de kust. We zaten op een boot met twee medevrijwilligers, mijn vriendin (die was ondertussen ook een paar dagen bij het reservaat), de lokale kapitein en Maarten, als de beste gids die je maar kunt hebben. Nog voor zonsopgang voeren we over een riviertje tussen de apen, vogels en reptielen. We kwamen bijna niemand tegen, heerlijk zo! Na 2,5 maand was het tijd om afscheid te nemen van iedereen. Een verdrietig moment, maar gelukkig had ik een mooi vooruitzicht. Ik ging met mijn vriendin nog een maand door Costa Rica reizen. Nu ik weer in Nederland ben besef ik wat een geweldige tijd ik heb gehad. Wat een prachtig land is Costa Rica en wat hebben Maarten, Hanneke en de stichting iets moois opgebouwd daar! Diep respect en bewondering!

 

Vrijwilliger in Nederland

Ivan is inmiddels in Nederland ook actief voor de stichting Adopteer Regenwoud. Hier is hij vrijwilliger voor het basisscholen project het Regenwoud van de Kinderen.

Wil jij ook vrijwilliger van stichting Adopteer Regenwoud worden? Neem dan contact met ons op!