Strawberry poison dart frog

Strawberry poison dart frog

Door Zoë Schreurs

In Costa Rica kun  je er niet omheen: de Oophaga pumilio. Pumilio betekent dwerg, en al zijn ze amper 3 cm groot, het is moeilijk om de giftige aardbeikikkertjes te missen. In het Engels noemen ze Strawberry Poison Dart frogs, omdat indigenous volkeren vroeger hun gif gebruikten om giftige pijlen mee te maken (poison darts). Ze worden ook liefkozend de ‘blue jeans frog’ genoemd, omdat ze er vaak uitzien als rode kikkertjes in een spijkerbroek. Al hebben ze lang niet allemaal dezelfde kleuren. Er zijn er ook die volledig rood of blauw zijn, eerder geel, groen of oranje, of met zwarte strepen of stippen. Zo zijn er zo’n 15 tot 30 kleurvarianten.

Gestolen gif

Die kleuren zijn er trouwens om mogelijke aanvallers af te schrikken, ze schreeuwen als het ware: “Hé, ik ben giftig! Mij wil je niet opeten!” Behalve voor de vrouwtjes dan, die vinden het dan weer prachtig. Uit onderzoek blijkt dat de vrouwtjes een mannetje zoeken die dezelfde kleuren heeft als hun eigen ouders. De vrouwtjes zijn veel minder aangetrokken tot poison dart kikkers met een andere kleur. Waarschijnlijk uit overlevingsredenen, want als de kleuren mixen, vermindert daarbij ook hun boodschap aan de predators en meteen ook hun overlevingskansen. 

Deze boodschap is trouwens niet gelogen. De kleine kikkertjes zijn behoorlijk giftig. De gifstoffen op hun huid vallen het hart en het neurologische systeem aan. De slachtoffers ondervinden stuiptrekkingen, verlamming en uiteindelijk ook dood. Uiteraard blijf je het beste van de kikkers af, voor ieders welzijn, maar je gaat er niet gelijk dood aan als er eentje op je voeten springt. Hun gif is vooral effectief als je de kikkers eet, of als het gif in open wonden komt. Alhoewel een andere gifkikker, de gouden pijlgifkikker, er wel om bekend staat genoeg gif te hebben om een volwassen mens te doden. 

Dat gif maken de aardbeikikkers trouwens niet allemaal zelf. De kikkers eten onder andere mieren, duizendpoten en mijten en recycleren hun gif. Kikkers die als huisdier gehouden worden, verliezen dan ook vaak hun giftigheid, omdat ze niet het juiste dieet krijgen. En over dieet gesproken, de kikkers houden wel van een lekkere snack, zo eten ze tot 14 keer per uur!

Door het gif hebben de kikkers nauwelijks natuurlijke vijanden. Tot nog toe is alleen de fire-bellied snake bekend als bedreiging. En de mens natuurlijk, vanwege het habitatverlies voor de kikkers. Al is de mens ook fan van de kikker, gezien wetenschappers hun gif aan het synthetiseren zijn om op de markt te brengen als spierontspanner, hartstimulatie en pijnstiller, ironisch genoeg!

Gummiberen 

De kikkertjes kan je vinden in Costa Rica, Nicaragua en Panama en brengen hun tijd door tussen de bladeren op de bosbodem van tropische regenwouden. Al kan je ze ook weleens aan lianen of bomen zien opklimmen. In tegenstelling tot de meeste amfibieën zijn ze actief tijdens de dag. De kikkers zijn trouwens territoriaal en zowel mannetjes als vrouwtjes bevechten elkaar om hun territorium te verdedigen tegen indringers. Al is vechten zonder klauwen of tanden best wel moeilijk. Dokter Yusan Yang, die de kikkers bestudeert, vergeleek het met een worstelwedstrijd tussen gummibeertjes. Een worstelwedstrijd die wel 20 minuten kan duren. De kikkers communiceren trouwens over hun territorium, en hun wilde liefdesplannen door middel van vibraties.Bijvoorbeeld door met hun middelste teen te tikken. 

Zorgzame ouders

Bij de Strawberry poison dart frogs is er een verbazingwekkend grote hoeveelheid zorg van de ouders. De moeder legt 2 tot 5 eitjes op bladeren of op de okselknoppen van bromeliaplanten. Dit is erg weinig, in vergelijking met andere kikkers die honderden eitjes leggen! Ter compensatie leggen ze tijdens het regenseizoen (van mei tot november) verschillende keren eitjes, met een maximum van eens per week. In deze periode bewaterd de vader de verschillende plasjes, met water uit zijn cloaca. Na 7 tot 10 dagen komen de eitjes uit en draagt mama de kikkervisjes één voor één op haar rug naar een apart waterplasje hoog in de bomen. Zoals bijvoorbeeld water dat blijft staan in een blad, of tussen de wortels van een plant. Maar goed ook dat moeder ze elk hun eigen plasje geeft, want andere soorten pijlgifkikkers staan er om bekend dat ze als kikkervisje kannibalistische neigingen vertonen. Gelukkig dus dat mama ze uiteen houdt en onbevruchte eitjes bij de kikkervisjes legt om als eten te dienen. De moeder maakt dagelijks haar ronde om de kleintjes te voeden. Ze geeft alleen haar kroost te eten, want ook al bedelen andere kikkervisjes om eitjes, de aardbeikikker kan zijn eigen kinderen onderscheiden door hun unieke trillingen. En zo zorgen de ouders zeker een maand voor hun kroost alvorens ze van kikkervis naar kikker gaan. 

Ongelofelijk maar waar, de aardbeikikkers kunnen in gevangenschap wel 15 jaar oud worden! In het wild is dit minder duidelijk. 

Nieuwsgierig geworden over meer regenwoud weetjes? Bezoek ons blog.

Blog Adopteer Regenwoud